پیوند ژنتیکی میسوفونیا با اضطراب و افسردگی: نتایج یک تحقیق نو - دیتاپد

بر اساس یک تحقیق نو، میسوفونیا بسیار رایج تر از آنچه که قبلاً تصور می شد است و به نظر می رسد که این حالت، پیوند ژنتیکی با اختلالات روانی مانند اضطراب، افسردگی و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) دارد.

آنالیز داده های ژنتیکی

تحقیقی که به وسیله دیرک سْمیت (Dirk Smit) روان پزشک دانشگاه آمستردام و همکارانش انجام شد، داده های ژنتیکی جمع آوری شده از منابعی مانند پایگاه داده های ژنتیکی UK Biobank، Psychiatric Genomics Consortium و پایگاه داده 23andMe را تحلیل کرد. آنها دریافتند که افرادی که به طور خودگزارشی خود را مبتلا به میسوفونیا معرفی نموده بودند، بیشتر دارای ژن های مرتبط با اختلالات روانی مانند اضطراب، افسردگی و بعلاوه تینیتوس (Tinnitus) بودند.

پیوند با اختلالات روانی

تینیتوس نوعی زنگ زدن مداوم و آزاردهنده در گوش است که اغلب به مسائل روانی مانند افسردگی و اضطراب مرتبط می گردد. پژوهشگران متوجه شدند که بین این حالت و میسوفونیا همپوشانی ژنتیکی وجود دارد. علاوه بر این، ژن هایی که افراد را مستعد به اختلال استرس پس از سانحه می نمایند، ممکن است احتمال ابتلا به میسوفونیا را نیز افزایش دهند. این مسئله نشان می دهد که سیستم های عصبی مشابهی ممکن است در هر دو اختلال درگیر باشند.

تبلیغ متنی

ویزای مولتی آلمان

-

دلیل و عوارض مشکل پزشکی از چیست؟

درمان های پیشنهادی

بر اساس این یافته ها، محققان این فرضیه را مطرح نموده اند که شاید بتوان از روش های درمانی که برای اختلال استرس پس از سانحه مؤثر بوده اند، برای یاری به افراد مبتلا به میسوفونیا نیز استفاده کرد. اگرچه این مطالعه به این معنا نیست که میسوفونیا و اختلالات روانی مذکور لزوماً سازوکارهای مشابهی دارند، اما بعضی از عوامل خطر ژنتیکی در میان آنها مشترک به نظر می رسند.

ویژگی های شخصیتی و میسوفونیا

تحقیقات قبلی نشان داده اند که افراد مبتلا به میسوفونیا بیشتر تمایل دارند که ناراحتی خود را درونی نمایند. در تحقیق سال گذشته تیم دیرک سْمیت، معین شد که این شرایط با صفات شخصیتی مانند نگرانی، احساس گناه، تنهایی و نوروتیسیسم (Neuroticism) ارتباط تنگاتنگی دارد. افرادی که به میسوفونیا مبتلا هستند، ممکن است در واکنش به صداهای محرک دچار احساس خشم یا ناراحتی شدید شوند، به گونه ای که این احساسات می توانند فعالیت های روزمره شان را تحت تأثیر قرار دهند.

تفاوت با اوتیسم

یکی از یافته های غیرمنتظره در این تحقیق این بود که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) کمتر به میسوفونیا دچار می شوند، با وجود این که افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً تحمل کمتری نسبت به صداها دارند. این موضوع محققان را به این نتیجه رساند که احتمالاً میسوفونیا و اوتیسم از نظر ژنتیکی به صورت کاملاً مستقل از یکدیگر عمل می نمایند.

مسیرهای تحقیقاتی آینده

محققان هشدار می دهند که داده های آنها عمدتاً از جمعیت های اروپایی به دست آمده است و ممکن است در جمعیت های دیگر، نتایج متفاوتی دیده گردد. بعلاوه، این نکته نیز حائز اهمیت است که میسوفونیا در این مطالعه به صورت خودگزارشی ثبت شده بود و تشخیص پزشکی دقیقی انجام نشده بود که این ممکن است بعضی نتایج را تحت تأثیر قرار دهد. با این وجود، این تحقیق سرنخ هایی برای پژوهش های آینده فراهم می نماید تا بتوان سازوکارهای بیولوژیکی میسوفونیا را بهتر درک کرد.

منبع

Frontiers in Neuroscienceمنبع: یک پزشک