ما کوچکیم در پهنه فرهنگ ایرانی، اسلامی - دیتاپد

هو المعز

وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَیَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَدَاءَ ۗ

حیات آدمی چیزی نیست جز فرصتی برای اثرگذاری؛

چنان که سعدیِ سخته سخن فرمود:

غرض نقشی است کز ما باز مانَد

که هستی را نمی بینم بقایی

و نقش زدن در عرصه فرهنگ و ادب اگر دشوارترین نباشد، از دشوارترین هاست.

در این سرزمین نوابغ، که جان ها صرف ادبیات و کتاب و فرهنگ شده و جهانیان بدان می بالند، چه کاری می توان کرد که در شأن و قابل عرض باشد؟ بزرگترین کارها در این راستا خُرده کاری است؛ زیرا ما کوچکیم در پهنه فرهنگ ایرانی-اسلامی.

آنچه از زمان ادغام موسسات سه گانه معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تشکیل موسسه تازه به نام با مسمای خانه کتاب و ادبیات ایران بر من و همکارانم گذشت، مصداق چنین حرکت و امری بود.

هجده ماه از حضور بنده در خانه کتاب و ادبیات ایران گذشت؛ پرواضح است آن چه به انجام رسید، آن بود که توانستم؛ و نه آنچه که می خواستم.

اگر توفیقی به لطف خداوند حاصل شد، مرهون همدلی و همراهی جامعه کتاب و ادبیات کشور بود که ضروری است بنده قدردان همه این عزیزان باشم و هستم.

امیدوارم قصورات و تقصیرات بنده را -که یقینا کم هم نبود- بزرگوارانه بر من ببخشایند.

حال پس از روزگاری که کوشش و دشواری -ملازم هم- بر ما گذشت از جمع همکاران فرهیخته و کوششگرم در خانه کتاب و ادبیات ایران مرخص می شوم تا اگر تقدیر مقدرم، سربازی فرهنگ ایران زمین باشد، در سنگری دیگر به انجام وظیفه و خدمت به اهالی کتاب و نشر و ادبیات بپردازم. در این مجال، بر خود وظیفه می دانم از تک تک آنان تقدیر و برایشان موفقیت و سربلندی آرزو کنم.

قدردان بزرگواران، دکتر سیدعباس صالحی و دکتر محسن جوادی هستم که اعتماد نموده و این وظیفه خطیر را به بنده محول کردند. امیدوارم این موسسه -که از این پس علاوه بر کتاب و ادبیات، خانه بخشی از دل و جان من هم خواهد بود- آینده ای هموار و رو به روشنی داشته باشد. ان شاءالله

رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا