قورباغه در باتلاق محتوای سَمی! خبرنگاران - دیتاپد

جهت دریافت خدمات طراحی داخلی ویلا با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های ساختمانی ویلا و باغ کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران- فروغ زال؛ استقبال مخاطبان از برخی سریال های شبکه نمایش خانگی در چند سال اخیر، سازندگان زیادی را ترغیب کرد تا با غلبه وجه تجاری بر محتوا، تولیداتشان را وارد این بازار نمایند. بر همین اساس، رقابت در محدودیت سنی مخاطبان و غلظت الفاظ رکیک و ادبیات اروتیک و نمایش شهوت و خشونت و غلبه طنز و عاشقانه سازی، در صفحه فیلم های نمایش خانگی روز به روز درحال افزایش است.

در میان همه این سریال های عشق مثلثی و ایرانی شده فیلم ترکی ها، مدتیست که سریال قورباغه با ژانر معمایی و جنایی (و البته تخیلی) خودش را در سلیقه برخی مخاطبان جا داده است. قورباغه داستان راز آلود فردیست که هر چه بگوید، دیگران بدون فکر و تعلل انجام می دهند، حتی اگر از آن ها بخواهد خودشان را بکشند. قصه فیلم از سه پسر جوان شروع می گردد که تصمیم می گیرند از خانه یکی از هم کلاسی های سابقشان به نام نوری که حالا میلیارد شده است سرقت مسلحانه نمایند، اما در هنگام سرقت و روبروه با نوری تاثیری روی جوان اسلحه به دست می گذارد تا اول به دو رفیق همراهش و بعد به خودش شلیک کند.

در این اتفاق یکی از آن سه جوان زنده می ماند و به دنبال علت تاثیر آن نیرو بر رفیق هایش می رود و با چالش ها و افرادی روبرو می گردد تا راز آن اتفاق را کشف کند. قورباغه توانسته است با فلش بک ها و تعریف قصه و پیشینه برای هر شخصیتش، روایتی جذاب داشته باشد تا قلاب کشش مخاطب را محکم بیاندازد. بازیگردانی های خوب و نقش آفرینی های خاص نوید محمدزاده و صابر ابر، برخی بازی های تصنعی و کلیشه ای بازیگران دیگر این سریال را پوشانده است. حرکت سیال دوربین در هر سکانس حس همراهی و در صحنه و جریان بودن مخاطب را به خوبی القا می نماید. گاهی نیز همین دوربین در دیالوگ های پینگ پنگی در زاویه ای مسلط و بازجویانه از هر شخصیت دیالوگ می خواهد و مخاطب را راضی می نماید.

با جمع این فنون حرفه ای و چالش و فراز و فرود های داستانی، می توان گفت قورباغه سریال خوش ساختی است که نمره قابل قبولی را درتکنیک کسب میکند. اما موضوع، اجازه نمی دهد قورباغه جهشی به سمت یک سریال خوب داشته باشد.

اولین جمله در شروع فیلم دقیقا نقطه درگیری ذهنی مخاطب با محتوای فیلم است: حقیقتی که در ذهن شما شکل می گیرد روزی تبدیل به واقعیت خواهد شد. پس این یک داستان واقعی است. جمله ای که می خواهد ژست فیلسوفانه به فیلم بدهد و ذهن ها را آماده پذیرش اتفاقات و منطق و دیالوگ های فیلم کند. قاطعیت حاکم بر این جمله و نتیجه ای که در پس آن می گیرد معرفی نماینده تمام فلسفه و منطق حاکم برداستان و دیالوگ ها است.

نویسنده با اعتماد به نفس عجیبی، مسئله ای را به دور از هر منطقی ادعا می نماید و بعد نتیجه ای کاملا منطبق بر آن ادعای غلط می گیرد. حال این مخاطب است که باید تصمیم بگیرد گول بخورد تا بتواند با داستان پیش برود و ساعاتی را به سرگرمی بگذراند، یا اینکه ذهن منطقی اش ایست بگوید و اجازه ندهد چیزی خلاف هر علم و منطق و استدلالی را بپذیرد.

ادعا های غلط و بی منطق فقط محدود به دیالوگ های فلسفی نمی گردد بلکه علم پزشکی و شناخت ابتدایی از آناتومی را به سخره می گیرد و فدای پیش بردن داستان می نماید. از تعریف ساده لوحانه قرار گیری قلب در سمت چپ و راست گرفته تا ساعت خونریزی منجر به مرگ حتی برای فردی که غلظت خون دارد تا توانایی او در جابه جایی یک جسد نزدیک به نود کیلویی تا قورت دادن انگشت لای یک بادکنک و گیر کردن قسمتی از آن به دندان برای بالا کشیدنش و.... به همین ترتیب به ازای هر فراز و فرود و چالش داستانی، ضعفی چشم گیرو غیر قابل باور دیده می گردد.

ضعف هایی که حتی با مشورت یک دانشجوی علوم زیستی نیز قابل پیش گیری بود. اما به نظر می رسد پیامی در پس این ضعف های فیلمنامه ای باشد و آن اینکه قورباغه می خواهد بگوید محتوایی که با عقل جور در نمی آید را می توان در کپسولی از تکنیک و دیالوگ های خوش وزن و چند صحنه نوستالژی با چاشنی ای از عقده های فروخورده یک نسل به خورد مخاطب داد و اعتراض به آن هم همچون اعتراض به لباس پادشاهِ لخت است.

منطق داستان گاه به یاری احتیاج دارد و نریشن، دقایقی وسط فیلم می آید تا با توجیه های طولانی شرق و غرب داستان را به هم وصل کند. البته با ادبیاتی سخت که مخاطب بی حوصله خیلی هم در بی معنی بودن آن دقت نکند. این ادبیات فراری از سادگی و صداقت کلام در مونولوگ های ابتدای هر قسمت هم مخاطب را به بازی می گیرد. کافیست چند لحظه فیلم را متوقف و راجع به جملاتی مثل شانس خود معجزه است. تامل کرد.

قورباغه حتی در ادعای اعتراض به معضلات اجتماعی و صدای بچه های پایین بودنش هم به خطا رفته است. تقسیم بندی افراد جامعه در فیلم، دو قشر بدبخت و غرق در فقر و دیگری مرفه و دست نیافتنی است و کسی بین این دو طبقه وجود ندارد. جالب اینجاست که انسان هایی علاف و انگل و سارق و معتاد و فرصت طلب و هر صفت رذیلانه دیگر، چهره ایست که از همان بچه های شهرک و پایین شهر نشان داده شده که حتی با جنایت، حق دارند از قشر مرفه انتقام بگیرند.

پدر که نماد نسل گذشته است، در این سریال انسان سرکوب گر و پست و منفعت طلبیست که عامل بد تربیت شدن فرزندان خود شده است و حتی در جایی به وحشتناک ترین حالت ممکن به خواست و مقابل دید فرزندان خود کشته می گردد. مادر مهربان و فداکار و بعضا خاله زنکی است که توسری خور پدر است و حتی نهایت واکنشش به انگشتی که پدر مسبب قطع آن بوده، نگه داشتنش در شیشه الکل و تعصب برحفاظت از آن است. در واقع تصدیر ارائه شده از خانواده صرفا جاییست که چند نفر در آن متولد و سپس در جامعه رها شده اند.

عشق و ازدواج و همسر نیز جز رابطه ای بر اساس سود و منفعت و هوس، چیز دیگری تعریف نشده و موجوداتی آویزان و انگل وار نشان داده شده اند.

قورباغه اگر چه از مثلث ها و بازی های عاشقانه و لوس و کلیشه سریال های نمایش خانگی خارج شده است، اما خشونت عریان و شدید و بیش از اندازه در این فیلم، روی فیلم های ژانر وحشت هالیوود را هم کم نموده است. نمایش فردی که با چندین ضربه چاقو زخمی میگردد و بعد در آتش میسوزد و یا به تصویر کشیدن سر متلاشی شده از برخورد پتک، و صحنه هایی اینچنین خشونتی را نمایش می دهد که بیشتر حاکی ازمیل فروش به مخاطب هیجانی است تا صحنه ای در خدمت پیشبرد داستان فیلم.

تمام چالش ها و گره ها، دلیل و توجیهی مادی و لمس شدنی دارند و فضیلت های اخلاقی و دین و وجدان و روح و معجزه، جایی در نظام ماتریالیستی حاکم بر داستان ندارد. بر این اساس همه پدیده های داستان نتیجه برهمکنش های مادی است، حتی اگر آن ماده تخیلی باشد!