الن ویک 2 و اسپایدر من 2؛ چرا هنوز به بازی های نسبتاً کوتاه نیاز داریم؟ - دیتاپد

در قلب این بحث ها این واقعیت ساده و دردناک وجود دارد که بازی می تواند سرگرمی بسیار گران قیمتی باشد. توجه داشته باشید که این بحث زمانی شروع شد که میانگین قیمت یک بازی 60 دلار بود. میانگین قیمت بازی ها در حال حاضر به 70 دلار رسیده است و این فارغ از پرداخت هزینه هایی اضافی برای موارد مختلف در بازی می پردازید. از برخی جهات، مردم فقط در پی این هستند که مطمئن شوند محصولاتی که می خرند، ارزش پولی را دارند که برای آن ها خرج می کنند. این کاری است که خریداران باهوش به نوعی انجام می دهند.

با این حال، این ایده که ارزش یک بازی را می توان با تعداد ساعت محتوایی که ارائه می دهد مقدار گیری کرد، ظاهراً در برخی موارد تأثیری منفی بر روند طراحی بازی داشته است. دنیای بازی های ویدئویی بزرگ تر می شود، مأموریت های جانبی فراوان تر می شوند و کمپین ها از داستان های 10 تا 12 ساعته به ماجراجویی هایی حماسی بیش از 30 ساعت رسیده اند. گاهی اوقات، این می تواند چیز خوبی باشد و برخی اوقات، ما با سیزن پس هایی غیرضروری، حالت های چندنفره نه چندان مجذوب کننده، داستان هایی که بیش از حد طول می کشند و غیره روبرو می شویم که فرمول ذکر شده در ابتدای مقاله را تصدیق می کنند.

هرچه که می گذرد، به نظر می رسد که گیمرهای بیشتری می خواهند بدانند که چه مدت طول می کشد تا یک بازی را به اتمام برسانند. اگر این عدد خیلی کم شود، بحث هایی در مورد ارزش خرید آن به وجود می آید. این همان اتفاقی است که برای دو تا از بزرگترین بازی های اخیر امسال یعنی الن ویک 2 و اسپایدرمن 2 رخ داد. وقتی معین شد که هر دو بازی به ظاهر می توانند در کمتر از 20 ساعت به اتمام برسند، گفتگوها در مورد هر دو بازی ناگهان تحت سلطه این موضوع قرار گرفت.

هرچند می توان نگرانی بسیاری را بابت هزینه های نسبتاً بالای بازی ها درک کرد، با این حال، این دو از بهترین بازی های سال 2023 هستند. این دو در مراسم گیم اواردز 2023 در بخش بهترین بازی سال کاندید شدند؛ بخشی که البته شامل بازی های طولانی تری نظیر Baldurs Gate 3 و The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom نیز بود. البته بازی های طولانی همه به کیفیت آثاری نظیر بالدورز گیت 3 نیستند و از محتواهایی پر شده اند تا صرفاً برچسب قیمتی خود را توجیه کنند.

بدون نام بردن از اثر خاصی می توان گفت که سال های آینده با بازی هایی پر می شود که از لحاظ نظری زمان بیشتری برای تجربه ارائه می دهند، اما ذاتاً از زمانی که برای آن ها می گذارید قدردانی نمی کنند. آن ها بازی هایی هستند که از پیروی از قانون 1 دلار برای یک ساعت گیم پلی راضی به نظر می رسند، زیرا در وهله اول، این تقریباً تمام چیزی است که آن ها باید ارائه دهند.

چیزی که ما اغلب در این دوران مدرن از دست می دهیم، بازی هایی هستند که سعی می کنند یک تجربه مجذوب کننده را به جای یک تجربه تقریبا بی پایان ارائه دهند. در این مورد، به طور خاص می توان به آثار اخیر رمدی و اینسامنیاک گیمز اشاره کرد. هر دو بازی و به خصوص اسپایدرمن 2، مأموریت های جانبی مختلفی را ارائه داده و در آینده بسته های الحاقی دریافت خواهند کرد اما هر دو بازی یک ماجراجویی تعاملی و روایی 20 ساعته یا کمتر محسوب می شوند.

این بازی ها به این دلیل که سازندگان چیزی را برای بسته های الحاقی پولی یا دنباله ها در نظر گرفته اند، کوتاه نیستند. هر دو بازی برای وقت شما ارزش قائل هستند و سعی نمی کنند آن را با استفاده از مکانیک های فراوان و نه چندان مجذوب کننده در کنار محتواهایی اضافی و مأموریت هایی جانبی که تنها چند مورد از آن ها را بدون خسته شدن می توان انجام داد، تلف کنند.

هرچند همه چیز به این سادگی ها نیست. ما در زمان عجیب و غریبی زندگی می کنیم که به نظر می رسد افراد بیشتری سعی می کنند شما را روی وادار کنند که روی چیزهای اشتباهی تمرکز کنید تا بتوانند جیب شما را خالی کنند و طبیعی است که شما بخواهید از جیب خود محافظت کنید. همین امر در مورد چیزی به ظاهر ساده مانند خرید یک بازی تازه نیز صدق می کند. با این حال می توان گفت که در بسیاری از بازی های 35 تا 50 ساعته، به سختی می توانید 20 ساعت بهتری را نسبت به 20 ساعتی که اسپایدرمن 2 و الن ویک 2 ارائه می دهند، پیدا کنید.

منبع: Den of Geek